طلب شفاعت از اوليا بعد از وفات
الف) دیدگاه وهابیان
مسئله شفاعت و اينكه پيامبراسلام(ص) داراي حق شفاعت هستند مساله مورد اتفاق همه فرق اسلامي است آنچه كه موجب اختلاف بين وهابيت و بقيه فرق اسلامي شده است مسئله طلب شفاعت از اولياي الهي بعد از وفات است از اين رو وهابيت كساني را كه بعد از وفات پيامبر از ايشان طلب شفاعت مي‌كنند را مشرك و كافر مي‌دانند.
محمد بن­ عبدالوهاب مي‌گويد: كسي كه بين خودش و خداوند واسطه­ هايي را قرار دهد تا آنها را بخواند و از آنها طلب شفاعت كند به اجماع كافر است.[1]
ب) دیدگاه حنفیان
اما احناف طلب شفاعت را از پيامبر جايز مي‌دانند.
1. ابوحنيفه (م150ق): ابوحنیفه در بارگاه حضرت رسول اکرم6چنین سروده است:
يا مالكي كن شافعي من فاقتي
يا أكرم الثقلين يا كنز الورى
أنا طامع في الجود منك ولم يكن
إني فقير في الورى لغناكا
جد لي بجودك و ارضني برضاكا
لابن الخطيب من الأنام سواكا[2]
ای مالکم، شفاعت‌کننده من باش. حقیقتاً من در میان خلق محتاج غنای تو هستم.
ای بزرگوارترین جن و انس، ای خزانه مخلوق، بر من کرم و بخشش کن و از رضای خود مرا راضی کن.
من امید به بخشش تو دارم و بدون بخشش تو، ابوحنیفه در میان خلق کسی را ندارد.
2. محمد عاشق الرحمن قادري حبيبي مي‌گويد: «سزاوار است براي زائر كه بسیار دعا و تضرع و استغاثه و طلب شفاعت و توسل به پيامبر6 كند».[3]
3. مولوي محمد عمر سربازی[4]در بيان اختلافات وهابیت با جمهور اهل­ سنت چنین مي‌گويد: «سوم: در خواست شفاعت هنگام حضور به عرض سلام در بارگاه رسالت را روا نمی‌دانند».[5]
4. مولوي عبدالرحمن ملازهي[6] شعري در وصف پيامبر اسلام6 گفته و چنین سروده:
چو طوطی نعت می‌خوانم، چو بلبل زار می‌نالم
به‌مدحت انگبین کامم، نبی جانم نبی جانم
غلامت عبد رحمانم، شفاعت از تو می‌خواهم
به روز حشر دریابم، نبیِ جانِ جانانم[7]
پاورقی
[1]. «من جعل بينه وبين الله وسائط يدعوهم ويسألهم الشفاعة كفر إجماعاً» (ابن‌عبدالوهاب، محمد، مؤلفات الشيخ الإمام محمد بن‌عبدالوهاب، ج1، ص112).
[2]. أبشيهي، شهاب‌الدين محمد، المستطرف في كل فن مستظرف، ج1، ص493.
[3]. «ينبغي للزائر أن يكثر من الدعاء والتضرع والاستغاثة والتشفع والتوسل به (صلى الله عليه وسلم)» (الرحمن، محمد عاشق، پیشین، ص87 ـ 88).
[4]. مولوی محمد عمر ملازهی از علمای اهل سنت استان سيستان وبلوچستان و مؤسس حوزه علميه منبع العلوم كوه ون سرباز است.
[5]. ملازهی، محمد عمر، فتاوای منبع العلوم، ج1، ص277.
[6]. مولوی عبدالرحمن ملازهی از اهل‌سنت استان سيستان وبلوچستان و امام جمعه شهرستان چابهار است.
[7]. اين شعر در همايش مذاهب اسلامی در سال 1389 در شهرستان چابهار سروده شد.